Workshop Helen Van Paniekaanvallen

Leven met paniekaanvallen is een buitengewoon uitdagende en pijnlijke ervaring die heel moeilijk te beschrijven valt aan iemand die nog nooit een paniekaanval heeft meegemaakt. 

Het hebben van paniekaanvallen kan elk aspect van je leven beïnvloeden en je het verschrikkelijke gevoel geven dat je vastzit in een eindeloze nachtmerrie.

De fysieke klachten die gepaard gaan met paniekaanvallen (zeker als je ze voor de eerste keer ervaart) zijn dan ook overweldigend: je hart bonst plots in je keel (vaak zonder aanleiding), je ademhaling wordt oppervlakkig en snel, en je voelt je duizelig en misselijk of ervaart vervreemding van je omgeving of jezelf. Het zijn vaak angstaanjagende momenten waarin je vreest voor je leven.

Maar het zijn niet enkel die fysieke uitingen waar je mee dient te leven. Het is vooral ook de mentale marteling die paniekaanvallen met zich meebrengen: de intense angst om gek te worden, de controle te verliezen of te sterven houdt je gevangen.

En wat doe je bovendien met die sluimerende angst die misschien tussen de paniekaanvallen door aanwezig kan zijn? Dat ellendige gevoel dat er altijd iets op je kop kan vallen als je niet met de “juiste” dingen bezig bent om die angst op te lossen.

Daarbovenop kan je erg worstelen met de vrees dat deze aanvallen nooit zullen stoppen en dat je nooit meer in staat zult zijn om een fijn en normaal leven te leiden. Misschien voelt het voor jou aan op dit moment als een  soort onophoudelijke strijd, waarbij je elke dag vecht om je angsten onder controle te houden.

De impact van paniekaanvallen reikt met andere woorden verder dan alleen je eigen welzijn. Het beïnvloedt ook je sociale leven en relaties. Je voelt je misschien gevangen en geïsoleerd, omdat je jezelf terugtrekt uit situaties die je angstig maken. De gedachte aan sociale interactie kan je overweldigen en je vermijdt activiteiten of evenementen waarbij je in het middelpunt van de aandacht staat en een paniekaanval te krijgen. Sommigen enkel in de supermarkt, anderen ervaren het quasi overal. 

Het combineren van een gezin met paniekaanvallen voelt als het leiden van een dubbelleven. Aan de ene kant zijn er de dagelijkse uitdagingen van het ouderschap en het zorgen voor je gezin, en aan de andere kant moet je voortdurend de angst onder controle houden, wat een enorme hoeveelheid energie vergt.

Als je ten slotte al verschillende therapeuten, artsen, medicaties en zelfhulpmethodes hebt geprobeerd, kan het voelen alsof je aan het einde van je mogelijkheden bent. Misschien heb je momenten gehad waarop je dacht dat er iets werkte, maar uiteindelijk kwamen de twijfels en de angst toch weer terug. Het lijkt alsof iedereen om je heen geholpen kan worden, behalve jij. Het gevoel van verloren zijn en de wanhoop kunnen overweldigend zijn.

Klinkt dit verhaal je bekend in de horen? Mij in elk geval wel! En daarmee bedoel ik heus niet enkel op professioneel vlak als klinisch psycholoog maar ook op persoonlijk vlak 😉