Last van het Dirk De Wachter Syndroom?

Ooit al gehoord van het Dirk De Wachter syndroom? 

Dat bestaat natuurlijk niet, maar toch kom iets soortgelijks vaak tegen in mijn praktijk.

Het syndroom uit zich als volgt …

• “Overdrijf ik niet Michel?”
• “Moet ik niet gewoon wat leren content zijn met alles?”
• “Waarschijnlijk pieker ik teveel”

Want … in een boek van Dirk De Wachter las ik dat de (post-)moderne mens té veel oppervlakkige dingen najaagt en daardoor in de problemen komt.

Hij koopt producten uit existentiële verveling, wil steeds meer-en-meer en is vervreemd van zijn sociale omgeving. En voor alle psychische problemen die daaruit voortkomen wil hij een onmiddellijke oplossing. Het liefst met pillen want dat is toch allemaal “o zo gemakkelijk”.

Ook al is dit uiteraard helemaal niet wat de aimabele Dirk De Wachter bedoelt … het komt wel vaak zo binnen. En dat kan niet de bedoeling zijn.

Als je kampt met angst dan ligt de oplossing niet zomaar in het maken van een doodeenvoudige zondagse wandeling met de hond (en leren gewoon gelukkig zijn en je lot aanvaarden).

Angst heeft niks te maken met postmoderniteit en het verschilt ook wezenlijk van een unheimlich gevoel. Het is een toestand die veel verder reikt en dus ook een andere aanpak vereist.

Uiteraard is angst een door-en-door menselijk fenomeen. Het is ook – zoals Dirk zou beamen – zelden een probleem met neurotransmitters.

Maar mijn dierbare collega lees je het best vanuit een vorm van nieuwsgierigheid als je kampt met een stevige angststoornis. Je leest het best vanuit een interesse in de werking van onze samenleving en hoe het ook anders kan.

Enkel zo kan je jezelf bevrijden van het Dirk De Wachter– syndroom.

Tot binnenkort!

Warme groet
Michel